ΟΣΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟ ΝΕΦΟΥΡΙ

ΔΟΛΟΦΟΝΕ!...
Σου κάνω τη μεγάλη τιμή να σε φωνάξω έτσι, γιατί δυστυχώς, στη γλώσσα μας και στη γλώσσα όλων των Εθνών, δεν υπάρχει η λέξη, που ταιριάζει στην πράξη σου. Και δεν υπάρχει τέτοια λέξη γιατί δεν ξανάχε γίνει τέτοια πράξη. Όχι, τέρας, συ δεν δολοφόνησες. Δεν παραφύλαξες σε μια γωνιά να περάσει το θύμα σου για να το αφανίσεις, δεν πήγες κρυφά, έστω την ώρα που κοιμό-ταν για να το κάνεις να συνεχίσει αιώνια τον ύπνο του. Αν αυτά έκανες, θα μπορούσες να καταταχτείς δίκαια ανάμεσα στους δολοφόνους. Συ όμως έκανες τούτο το αισχρό. 'Αφησες το θύμα σου να φτάσει στολισμένο με τα καλά του σε μια γιορτή, το παραφύλαξες και την ώρα που αυτό με συγκίνηση και κατάνυξη, προσηλωμένο σε μια προσευχή, παρακαλούσε τη Μάνα του Δασκάλου της Αγάπης και της Ειρήνης για μια γαληνεμένη αύριο, με το πάψιμο του πολέμου, του μίσους και του εγωισμού, έμπηξες το δολοφόνο σίδερο στα πλευρά του και αθέατος, όπως ήρθες, γλύστρησες ξανά στα σκοτεινά βάθη του κόσμου σου, για να χαρείς το έγκλημά σου.
Ένας λαός που ιδρωμένος σκύβει στη φτωχή του γη, για ν’ αποσπάσει με μόχθο το δύσκολο ψωμί του, αφοσιωμένος στην προσπάθειά του, ένας λαός αντρείος και τίμιος δέχεται την πρόστυχη πράξη σου με ψυχραιμία και λυπάται κατάκαρδα, γιατί ένας πολεμιστής, ένας ναυτικός, έφτασε σε τόσο θλιβερό κατάντημα. Η θάλασσα, η μεγάλη αυτή μάνα, που τόσους ναυτικούς χαρακτήρες πλάθει με τα σκληρά της χέρια, τίμιους και αντρίκιους, κλίνει και σένα στην αγκαλιά της, ανάξιο παιδί της, όχι όμως ίσως για πολύν καιρό. Ο χρόνος που τίποτα δεν αφήνει κρυφό, θα φανερώσει μια κοντινή ή μακρυνή μέρα, τη φτωχή σου μορφή και είμαι βέβαιος, πως όλοι τότε θ’ αναγνωρίσουν σε σένα ένα ανθρώπινο κτήνος, έναν κακό ναυτικόν, κι έναν ανίκανο κυβερνήτη, αφού από τρεις τορπίλλες πούριξες, σε ακίνητο και ανύποπτο στόχο, οι δυο τορπίλλισαν το... μουράγιο! Και τότε, απ’ το ταπεινό σου όνομα θα φκιαχτεί η λέξη, που θα φανερώνει μαζί, το δολοφόνο, τον ιερόσυλο, τον ανίκανο και τον άναντρο!

Φλοίσβος Λ.
Εφ. Εύριπος, 19.8.1940