
		η Χαλκίδα
		στον πόλεμο του '40
		στον πόλεμο του '40
αρχεία νομού ευβοίας εκπαιδευτικά προγράμματα

		Ποιος να το 'λεγε ότι το βαπόρι που περνούσε κατάφωτο τη γέφυρα για τη Θεσσαλονίκη, γεμάτο επιβάτες που βλέπανε τη Χαλκίδα θα ήταν το τελευταίο για τόσα χρόνια. Ότι τα φώτα θα σβήνανε...

		Δεν ικανοποιείσθε. Θέλετε ν' ακούσετε το όνομα μιας γνωστής σας πόλεως. Για μας όμως έχουν μεγαλύτερη σημασία τα υψώματα και οι δρόμοι. Αχ αυτοί οι δρόμοι. Αν είχαμε ένα δρόμο, θα τους είχαμε πετάξει στη θάλασα...

		Κι αυτή τη φορά που ένιωσα τον πανικό, ύστερα που πέρασε ο κίνδυνος, έκλαψα από λύσσα σαν σκέφτηκα την άτιμη μοίρα να πεθάνω χωρίς να μπορέσω να δω, δηλαδή να γνωρίσω το γιο μου... (από το ημερολόγιο του Ιταλού στρατιώτη Βίτο Πελεγκρίνο)

		Ζητούμεν αλληλογραφίαν με μορφωμένα κορίτσια του τόπου μας, για να ξεχνάμε στις λίγες στιγμές της αναπαύσεώς μας τα βάσανα και τις κακουχίες του πολέμου και να ζούμε νοερώς για λίγο κοντά σας...

		Ο λαός της Χαλκίδος επεφύλαξε θερμήν υποδοχήν εις τους τραυματίας εις εκδήλωσιν συμπαθειών και θαυμασμού. Ο αλτρουισμός πολλών εξ αμφοτέρων των φύλων διά τους τραυματίας μας είναι πολύ συγκινητικός...

		Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη Μ' ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά Μ' ένα κλαδάκι λησμονιάς στ' αριστερό του αφτί...

		Δεν υπάρχει σπίτι που να μην πλέκη κάτι για σας, από το μικρό κοριτσάκι έως την καμπουριαστή γριούλα, εργάζονται όλες και δεν αφήνουν ούτε στιγμή να χαθεί, για να τελειώσουν γρήγορα ένα ζεύγος κάλτσες, μια φανέλα, ένα ζεστό πουλόβερ...

		Οι κάτοικοι είχαν φύγει. Βαπόρια στο λιμάνι βουλιαγμένα. και παντού Γερμανοί. Θέλεις να γράψεις τ' όνομά μου; Γράφτο. Φώτης Χρυσοστάλης...