δραστηριότητες > πολιτιστικές > οπτικοακουστικές παρουσιάσεις > Η Χαλκίδα στον πόλεμο του '40

<< επιστροφή

Η Χαλκίδα στον πόλεμο του '40

Κείμενα

7 Αποσπάσματα από το ημερολόγιο Ιταλού στρατιώτη, Γ. Γιαννάκης, Πόλεμος (Αλβανία-Κρήτη): Χρονικό, τ. Α΄

Τις μέρες κείνες βρήκα κι εγώ λίγη ησυχία και ανάπαυση. Σα μου δόθηκε η ευκαιρία, στρώθηκα στο διάβασμα του ημερολόγιου του Ιταλού, που είχε σκοτωθεί τη νύχτα της αντεπίθεσής τους στην Μπρέζανη. Κι άλλες φορές πρωτύτερα προσπάθησα να το διαβάσω, μα δυσκολευόμουν και το παρατούσα. Επιστρατεύοντας τις κάποιες γνώσεις μου της γλώσσας, δοκίμασα πάλι να βρω μέσα σ' αυτό εκείνο που ο άτυχος εχθρός θέλησε να κλείσει, με τη σκέψη ν' αποτελέσει για τον ίδιο μιαν αστείρευτη πηγή αναμνήσεων απ' τη σκληρή ζωή του πολέμου ή αν θα τό 'φερνε η κατάρα να μη ζήσει, να τό 'βρουν οι δικοί του και να του κάνουνε μνημόσυνο διαβάζοντάς το.

Στην πρώτη σελίδα διάβασα:

«Τετράδιο του Πελεγκρίνο Βίτο.
Διάφορες σημειώσεις.
Σε περίπτωση που θα πέσω κατά τη διάρκεια της εκστρατείας μας, παρακαλώ τους αγαπητούς μου εν όπλοις συναδέλφους και τους κυρίους ανωτέρους μου να ενδιαφερθούν να φτάσει το παρόν στην αγαπημένη μου σύζυγο:
Αννα Πελεγκρίνο
Μποβαλίνο Μνα
Ρέτζιο - Καλαβρίας
Πόντε-Μπεράτ 20.11.1940
Βίτο Πελεγκρίνο»

Στις άλλες του σελίδες ακολουθούσε λογιστική μια καταχώριση όλων των γεγονότων της ζωής του απ’ την ημέρα που στρατεύτηκε ως τη μοιραία εκείνη μέρα του Δεκέμβρη που μια σφαίρα τον ξάπλωσε νεκρό. Ώρα με την ώρα, κυριολεχτικά, καταχωρούνται και τα πιο ασήμαντα και καθημερινά γεγονότα της ζωής του στο στρατόπεδο ή στο μέτωπο. Η πρωινή έγερση, ο καιρός, οι διανομές συσσιτίου, με λεπτομέρειες, δεν παραλείπονται καμιά μέρα. Λιγοστές και σκόρπιες ανάμεσα στα συμβάντα της ρουτίνας βρίσκονται ριγμένες σκέψεις για τη ζωή και για το θάνατο, για τον πόλεμο, για τη φαμίλια, κι αυτές σύντομες, επιγραμματικά διατυπωμένες. Εντύπωση μεγάλη μου 'κανε το που δεν βρήκα στο κείμενο αυτό ούτε μια φράση που να μαρτυράει ενθουσιασμό, περηφάνεια, πίστη στον αγώνα τους, έχθρα για τον αντίπαλο. Κάτι σαν σεβασμός γι’ αυτόν και δέος και σαν μια κρύα αίσθηση ενοχής για το άδικο, κι ακόμα μια βαριά μελαγχολία, ένα προαίσθημα θανάτου διαφαίνονταν μεσ’ στις σελίδες που γραφτήκανε στην Αλβανία.

[...] Νιόπαντρος ο καημένος, παντρεύτηκε Οκτώβρη του '39, αφήνει πού και πού να ξεχύνεται μια τόσο συγκινητική τρυφερότητα για τη γυναίκα του και για το γιό που απόκτησε στις 14 του Νοέμβρη, λίγες μέρες πριν βρει το θάνατο μιαν άγρια νύχτα πάνω στα άγρια βουνά της Αλβανίας. Στο γιο του αναφέρεται η τελευταία εγγραφή:

«14 του Δεκέμβρη, Σάββατο - ουρανός αίθριος με λιακάδα ολόκληρη τη μέρα.
Ώρα 5 ξύπνημα, λύσιμο τ’ αντίσκηνο, 6 ξεκίνημα για τη διοίκηση του τάγματος στην Κλεισούρα όπου το συναντήσαμε, ώρα 10 επήραμε καφέ 1/4, στήσιμο των σκηνών, 13 ½ πάστα σούπα, μια πανιότα, μισό κουτί κονσέρβα και λίγη σοκολάτα.
15 πέρασαν αεροπλάνα, τρία άφησαν να πέσουν δέκα μπόμπες στην περιοχή του καταυλισμού μας τραυματίζοντας διάφορους μεταξύ των οποίων δύο, βαρύτατα. Στη σκηνή μου έπεσαν δυο θραύσματα σχίζοντας δύο φύλλα, δέκα εκατοστά του μέτρου από εκεί που ήμουν ξαπλωμένος. Στιγμές πανικού. Ρίχτηκα βιαστικά κάτω απ’ τ’ αντίσκηνο για να μη φαίνομαι, αλλά με την άκρη του ματιού είδα μέσα από το φεγγίτη της σκηνής να έρχονται τα θραύσματα από την μπόμπα που έπεσε σ’ απόσταση έξι μέτρων. Τη στιγμή του πανικού είπα: «Άγι’ Αντώνη μου!» Κι αυτή τη φορά που ένιωσα τον πανικό - κι αυτός ήταν μεγάλος - ύστερα που πέρασε ο κίνδυνος έκλαψα από λύσσα σαν σκέφτηκα την άτιμη μοίρα να πεθάνω χωρίς να μπορέσω να δω, δηλαδή να γνωρίσω το γιό μου!!!».

<< επιστροφή